"Τα όρια της Γλώσσας μου, ορίζουν τα όρια του κόσμου μου"

... έλεγε ο Αυστριακός φιλόσοφος Λούντβιχ Βίτγκενσταϊν.


Δεν αγάπησα τίποτα περισσότερο από τον τόπο μου όσο τη γλώσσα.

Κελάρυζε γάργαρη στο στόμα μου σαν φιλημένος λόγος. Με μάγευε.

Θώπευα τις λέξεις, τις συλλαβές, τους φθόγγους και τα γράμματα και ήταν σαν να μου επέστρεφαν το χάδι μυστικό κι αιώνιο.

Ώρες ώρες νόμιζα ότι η γλώσσα μου ήμουν εγώ.

Και πράγματι, ανάλογα με την διάθεσή μου και την στιγμή, την μιλούσα φορές γιορτινή κι επίσημη, άλλοτε πάλι απλή και καθημερινή, σπουδαγμένη ή άμεση…

Την έντυνα με τα φορέματα του λόγου και τα στολίδια τα πρεπούμενα.

Τις Δοτικές τις λόγιες, τις είχα σαν ωραία δαντελένια εσάρπα που δεν την βάζουμε όλες τις ώρες. Της ντοπιολαλιάς μου τα ζεστά λεξούδια, σαν μητρικό μποξά αρωματισμένο από Πασχαλινό μαγείρεμα. Τα σημεία στίξης, οδοδείκτες πάντα, σαν αρραβώνα φορεμένο στον δεξιό παράμεσο. Αιτιατικές, κλητικές κι επιφωνήματα, συντάξεις κατά το νοούμενο, αντικείμενα και κατηγορούμενα, κάθε ανάγκη του λόγου, ήταν για μένα θησαυροί ανεκτίμητοι. Άλλοτε συναγμένοι από το μπαούλο της γιαγιάς και της μάνας μου κι άλλοτε από των χρόνων τα διαβάσματα και τη δίψα.

Έτσι είναι η γλώσσα μου. Αρχαία όσο ο τόπος μου και δροσερή όσο το αυριανό πρωινό φως. Ποτέ ακραία, ποτέ ασυλλόγιστη, ποτέ άναρθρη…

Έχει μυριάδες τρόπους για να εκφράσει το ένα και την συμπυκνωμένη ακρίβεια για να περιγράψει το όλο. Είναι αιώνες τώρα ελληνική και μία κι ας έτρεξε αίμα σε διαμάχες δασκαλίστικες κι ας την φτωχαίνει ο δημόσιος λόγος ο έρημος, ο ξηρός και ο πένης.

Κι έτσι καθώς την χαίρομαι και της αφήνομαι συλλογιέμαι:

Πόσο να φταίμε εμείς οι δάσκαλοι που τα παιδιά μας δεν την αγαπούν;

Που οι λέξεις τους μετριούνται πια στα δάχτυλα και είναι τόσο πρόχειρες και λίγες;

Που η δεξαμενή από όπου αντλούνται τα νοήματα και οι έννοιες είναι ρηχή;

Και κάποιο δήθεν λόγιοι βάζουν φκιασίδια παρδαλά σε αποστεωμένο λόγο;

Μην φανταστείτε ότι με όλα αυτά θέλω να πω ότι η γλώσσα μας χάνεται ή θα χαθεί…

Δεν το φοβάμαι.

Όμως δεν είναι κρίμα αυτή η σπουδαία λαλιά που εξέθρεψε τους ποιητές και τους σοφούς, που δάνεισε στην επιστήμη όρους, που έχει τόση δύναμη που περιέγραψε το Θεό και την Αλήθεια... δεν είναι κρίμα να κοιμάται αφίλητη και μοναχή σε άδειο στρώμα;

Εμείς οι δάσκαλοι που είμαστε, υποτίθεται, οι υπηρέτες της…
Οι ποιητές που είναι οι εραστές της…
Οι άρχοντες, οι ιερείς, οι λόγιοι…
Οι άνθρωποι του πνεύματος μα και του καθημερινού χειρωνακτικού μόχθου
Ας την αγαπήσουμε ξανά και ας το κάνουμε αυτό δημόσια.

Ας την διαδώσουμε μιλώντας την ζεστή, πλούσια κι όμορφη.
Ας την χαρούμε, διαβάζοντάς την στα έργα της λογοτεχνίας μας.
Ας την διδάξουμε πλαταίνοντας τα όρια της επικοινωνίας και του κόσμου μας.

Αυτό λέω είναι πολιτισμός… μα και αυτό νομίζω είναι πατριωτισμός στην ουσία, το βάθος και η έννοια αυτού του λόγου. Ένας πατριωτισμός με οικουμενικό εύρος, όσο και η γλώσσα μας.

Μέσα σ' αυτές μου τις σκέψεις, δεν κρύβω το καμάρι μου για την γλώσσα που διδάχτηκε και μιλά ένας μαθητής μας στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών Πειραιά…

Ο Σοχίλ.

«Ακούστε τον»*…

Είναι ένας καλός μαθητής… είναι μετανάστης από το Πακιστάν και μιλάμε την ίδια γλώσσα πια… Μιλάμε την ελληνική γλώσσα. Έχουμε και οι δυο πατρίδα μας τον Κόσμο.

Καλή χρονιά σε όλους και από μένα .... από εμένα τον ξένο ...

Αλλά αν ήμουνα ξένος , δεν θα προσπαθούσα να μάθω την γλώσσα σας Έλληνες ...
θα προσπαθούσα να την ξεχάσω ... Προσπαθεί κάποιος μόνο για αυτά που αγαπάει ... Αν ήμουν ξένος δεν θα σεβόμουνα τον πολιτισμό σας ...
Δεν θα μου νοικιάζατε το σπίτι σας ... Ούτε θα με παίρνατε στην δουλειά σας ... Και αυτό γιατί ποτέ σε κανέναν ξένο δεν πρέπει να εμπιστεύεσαι τόσο σημαντικά πράγματα , όπως είναι η δουλειά και το σπίτι σου ... Επίσης δεν πρέπει ποτέ κανείς να παίρνει χρήματα από έναν ξένο ... Αυτό μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουνα μικρός ... φαντάζομαι και η δική σας ...

Αλλά εγώ δεν είμαι ξένος, και έτσι έχω μάθει να πληρώνω για όλα ... Φως , νερό , τηλέφωνο , δικηγόρους, γιατρούς, ΙΚΑ ... Συγνώμη που σας τα λέω όλα αυτά , αλλά προσπαθώ και εγώ να καταλάβω πότε είμαι ξένος και πότε δεν είμαι ... Ξέρω πολλούς Έλληνες που δεν ξέρουν να γράφουν ... Επίσης ξέρω πολλούς Έλληνες που δεν σέβονται τον πολιτισμό τους ... Την ίδια τους την πατρίδα ... Αυτοί είναι ξένοι; Και γιατί ζουν εδώ;

Πάλι μπερδεύτηκα ... ΑΝ ΗΜΟΥΝ ΞΕΝΟΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΧΑ ΜΝΗΜΗ!
Αλλά εγώ θυμάμαι τα πάντα ...

Δεν ξέχασα ποτέ τις κρύες νύχτες έξω από το τμήμα αλλοδαπών ... το χαμόγελο των δασκάλων μου .... την καλημέρα του γείτονα ...
Ούτε θα ξεχάσω ποτέ εκείνον τον μετανάστη που πούλαγε ομπρέλες στην Ομόνοια , και όταν άρχισε να βρέχει , άνοιξε μια και την έδωσε στον ζητιάνο που καθότανε στην γωνία ...

Γιατί αν αυτός ήτανε ξένος, τότε όλες οι ομπρέλες θα ήτανε κλειστές και κανένας ζητιάνος δεν θα γύρναγε σπίτι του ευτυχισμένος ...

Αν εγώ ήμουνα ξένος τότε λυπάμαι αλλά ούτε εσύ θα ήσουνα άνθρωπος ... Θα ήσουνα μια πόρτα κλειστή ... Και κανένας από όλους εμάς δεν θα ήταν εδώ σήμερα ... Γιατί πολύ απλά...

Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΞΕΝΟΣ ΟΣΟ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ...

ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!


*Το κείμενο διάβασε ο Σοχίλ στην κοπή της πίτας του Ανοιχτού Σχολείου Μεταναστών Πειραιά.

Τίποτα λιγότερο...

Όλο το χρόνο μιλάμε για ΣΕΞ…

Mία ημέρα, σήμερα, μιλάμε για έρωτα και εννοούμε πάλι ΣΕΞ…

Βαρέθηκα… ειλικρινώς… Βαρέθηκα.

Διάολε…

Βαρέθηκα το Κύκλωμα των Επετειακών Ημερών…

Του Βαλεντίνου… Της Γυναίκας… Της Μητέρας…

Σκοτώνουμε τον Έρωτά ... Απαξιώνουμε τη Γυναίκα ... Αγνοούμε τη Μάνα ...

Κι έπειτα, τους αφιερώνουμε μια Μέρα...

Βαρέθηκα τις επετείους άλλοθι στις ενοχές των ελλειμμάτων μας. .

Θέλω πίσω τον Κύκλο των Αληθινών Ημερών…

365… δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο.

Δεν είμαι καθώς πρέπει, είμαι Γυναίκα...

Αγαπημένο μου ημερολόγιο…


Έχω καιρό να σου γράψω.
Μη μου θυμώσεις. Εσύ καταλαβαίνεις.


Πάνε 48 χρόνια από τη στιγμή που γεννήθηκα γυναίκα.
Μου αρέσει πάρα πολύ, στο έχω πει;
Τώρα τελευταία μου αρέσει.
Έκανα λάθη, παλιά... συγκρίθηκα… ξέρεις εσύ… όμως τελικά κατάλαβα ότι μου αρέσει που είμαι γυναίκα.

Ναι, μου αρέσει που μπορώ να κλαίω φανερά και δεν θα με πει κανείς δειλή.
Που μπορώ να πονώ και να το λέω.
Να κουράζομαι και να το παραδέχομαι.
Να αγαπώ και να το ομολογώ.
Να σέρνομαι στα πατώματα για έναν άνδρα, να γίνομαι ελληνική ταινία, και να μην ντρέπομαι.
Να είμαι επιεικής με τους ανόητους, τους άσχετους, τους χαμηλονοήμονες και να μην νιώθω ότι αυτό με υποτιμά…
Να δίνω και να δίνομαι και να μην το θεωρώ ποτέ Πολύ… να έχω πάντα κι άλλο να δώσω…

Θα μου πεις βέβαια ότι δεν είναι όλες οι γυναίκες έτσι…

Ναι, δεν είναι.
Όμως εγώ, δεν είμαι σαν τις άλλες.

Ξέρω κατ’ αρχήν να χάνω.
Μεγάλη ιστορία αυτό.
Ξέρω να χάνω ακόμη και όταν δεν παίζω.

Τι είπες;
Βλακεία;

Εεεε… τι να κάνουμε;

Πιο βλάκες από τους έξυπνους υπάρχουν;

Ήμουν χάλια… ξέρεις εσύ...
Ανασηκώθηκα γρήγορα, ως συνήθως, και άρχισα να ψηλαφώ τις νέες συνθήκες.
Δύσκολο πράγμα η έλλειψη, η απουσία…
Δεν θα μιλήσω για απώλεια…
Πώς να χάσεις κάτι που δεν είχες;

Το έριξα στη δουλεία… παλιά δουλειά. Παλιά, καλή, δοκιμασμένη συνταγή. Εργασιοθεραπεία.
Κάτι η γλύκα των μαθητών μου… κάτι οι φίλοι που στέκονται πάντα δίπλα σου για να σε σηκώσουν-ακόμη και αν βαρέθηκαν να σε βλέπουν να πέφτεις-κυρίως η νέα δουλεία…

Γι αυτό σου λέω… είμαι καλά…
Δεν είμαι καθώς πρέπει, είμαι Γυναίκα.* και προσπαθώ να είμαι καλά.




ΥΓ… Αν αργήσω να σου γράψω θα καταλάβεις.
Όποιος τόσο γρήγορα λέει ότι είναι καλά… εεεε…

ΥΓ2 … Σήμερα έφυγε ΚΑΙ η γάτα μου… η Ψιλόλω... όνομα χάδι και δώρο...
Δεν με πειράζει τόσο που έφυγε… όσο που θα γυρίζει στους δρόμους μιας χώρας που τη λένε Ελλάδα… ξέρεις εσύ… τα αδέσποτα στην Ελλάδα τα αγαπούν λιγότερο και από Πακιστανό μετανάστη…

ΥΓ3 … Πριν ένα χρόνο περίπου «έφυγε» η Σία… όλη την ημέρα σήμερα ήθελα να την πάρω τηλέφωνο… να της μιλήσω… να της πω… να της πω… ένας χρόνος… τόσες αλλαγές… τόσα νέα…
Φεύγουν οι φίλοι και αφήνουν πίσω τους αριθμούς τηλεφώνων που απαντούν: «ο συνδρομητής που καλέσατε, έχει πιθανόν το τηλέφωνο απενεργοποιημένο…»

ΥΓ4 … «Έφυγε» και ο Κώστας Αξελός… ο άνθρωπος που κατανόησε την έννοια της Σιωπής και του Λόγου. Η πιο ποιητική μορφή του σύγχρονου στοχασμού.
Ο Κόσμος… Η Περιπλάνηση… και το Παιχνίδι… από σήμερα, ταξιδεύουν σε άλλα, περιπετειώδη εύχομαι, μήκη…




* Τενεσσή Ουίλλιαμς, «Τριαντάφυλλο στο στήθος»

Οι πίνακες είναι των: Katherine Ace και Jia Lu

Γυναίκα ...

Σ’ εσένα Γυναίκα

Οσμή και διάρκεια

Σ’ εσένα

Σε βρήκα πάλι με πυρπολημένα βλέφαρα

Να ξεπλέκεις τους χρησμούς στο αργυρό πηγάδι της μνήμης

Πυθία άλλοτε με δάφνες

Κι άλλοτε δούλη στα υπόγεια των καιρών

Ολόφωτη

Ανθοστόλιστη

Θάλλουσα

Θάλπουσα

Γυμνή στις περιφορές των αγίων

Μαινάδα

Άρπια

Σκύλα

Σε βρήκα

Η μεταξωτή ραφή

Έκλεινε το στόμα σου για πάντα

Σε μια ευθεία γραμμή αναίτιας υποχώρησης

Ελένη Λιντζαροπούλου

Άνθιμος Θεσσαλονίκης... Υποκρισία και Αθλιότητα

Χτες, Κυριακή του Ασώτου, στο κήρυγμά του ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος-κατά κόσμον Διονύσιος Ρούσας-θέλησε για άλλη μια φορά να μας κάνει να ξεχάσουμε όσα ξέρουμε.

Για άλλη μια φορά, από άμβωνος, έπαιξε τα πολιτικά του παιχνίδια αξιοποιώντας την δημοσιότητα και την εξουσία που του παρέχει ο θρόνος του.

Ο επίσκοπος της Χριστιανικής Εκκλησίας, Άνθιμε, δεν είναι Εβραίος Ραβίνος…

Δεν επιτρέπεται να βλέπει τα πράγματα εθνικά.

Ο Χριστιανισμός δεν είναι εθνική θρησκεία, είναι οικουμενική. Είναι για όλα τα έθνη.

«Πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τα έθνη» λέει η εντολή του Χριστού.

Απλά και ξεκάθαρα.

Μέσα λοιπόν στην ιστορική του πορεία, ο Χριστιανισμός, διδάσκει τον λόγο του Ευαγγελίου. Αυτός είναι και ο ρόλος του άμβωνα. Από εκεί να διδάξει ο ιερέας το λόγο Του.

Τα πολιτικά τερτίπια, οι καθηκοντολογίες και όλα τα υπόλοιπα θα μπορούσες, Άνθιμε, να τα κάνεις με άλλη ιδιότητα, ως Διονύσιος Ρούσας. Γιατί επέλεξες το ράσο;

Ρητορική η ερώτηση μου…

Την απάντηση την έχει δώσει η υπερχιλιόχρονη ιστορία της θεσμοθετημένης εκκλησίας. Μια ιστορία εξουσίας, αίματος, ανηθικότητας και υποκρισίας.

Δεν θα μιλήσω για τα δικαιώματα των μεταναστών, που τόσο βάναυσα προσέβαλε ο Άνθιμος.

Για τον ρατσισμό, τον εθνικισμό και την ισοπέδωση που καλλιεργεί…

Είμαι βέβαιη ότι αυτά τα καταλαβαίνετε όλοι οι νοήμονες.

Ως Χριστιανή και ως Θεολόγος, θα ρωτήσω:

Χτες που έκανε το εμετικό του κήρυγμα ο Θεσσαλονίκης, ποιος από το εκκλησιαζόμενο πλήρωμα έφυγε με την γαλήνη, την χαρά και την ελπίδα στην ψυχή που δίνει η διδασκαλία του λόγου της Αγάπης;

Ποιος κατανόησε το βάθος της Παραβολής του Ασώτου-την συμπύκνωση όλης της Χριστιανικής πίστης-μια και αυτήν έπρεπε να διδάξει χτες ο Παναγιότατος;

Ποιος έφυγε από το ναό με το αίσθημα της ενότητας εν Χριστώ;

Ποιος είναι βέβαιος ότι αυτή η Παραβολή, που θα έπρεπε να λέγεται του Καλού Πατέρα, τον αφορά; Ότι όλοι μας είμαστε εξίσου «άσωτοι» αλλά και «πατεράδες»;

Ότι ο Χριστός, με τον θυσία Του, άνοιξε διάπλατη την πόρτα της Αγάπης;

Δεν θέλω να πω με αυτά τα λόγια μου ότι η χώρα μου πρέπει να ανοίξει τις πόρτες, χωρίς νόμους και χωρίς ξεκάθαρη πολιτική, για να υποδεχθεί όλους τους μετανάστες που αναγκάζονται να φύγουν από την πατρίδα τους. Όχι! Το αντίθετο... Η μετανάστευση είναι ένα σοβαρότατο πρόβλημα που χρειάζεται λύση... ανθρώπινη, εθνική, ευρωπαϊκή και παγκόσμια.

Στην Ελλάδα δεν χωρούν όλοι... στην καρδιά μας χωρούν.

Για την αντιεκκλησιαστική και την αντιχριστιανική στάση του Άνθιμου και των ομοίων του μιλώ.

Για την βιαιότητα έναντι της ανάγκης…

Για την απανθρωπιά έναντι του πόνου…

Για την απαξίωση του ανθρώπινου προσώπου…

Άνθιμε, εσύ μπορεί να μην πορεύεσαι προς πάντα τα έθνη, μήπως όμως θέλησε ο Χριστός να πορευθούν τα έθνη προς «εσένα»;

Τι θα κάνεις;

και κυρίως

Τι δίδαξες τους Χριστιανούς, που σε άκουσαν χτες, να κάνουν;

Ελένη Λιντζαροπούλου

Διαβάστε και θαυμάστε εδώ

.